25 December 2018
01:03 p.m.
บ่ายคล้อยของช่วงวันที่ใครๆก็ต่างรอคอยให้มาถึง จะเรียกว่าเทศกาลของขวัญก็ว่าได้ เด็กๆต่างเฝ้ารอและหวังที่จะได้ของขวัญในวันนี้ "วันคริสต์มาส"
ร่างสูงโปร่ง เรียวขาเล็ก ผมสวยชมพูอมม่วงอ่อนๆ กับโค้ชตัวใหญ่สีน้ำตาลโอ๊คคลุมทับเสื้อคอเต่าสีดำคลับ กางเกงยีนส์ราคาแพง เข้ากันกับบู๊ทหนังสีดำด้าน
ผ่านสายลมเย็นปนเกล็ดหิมะในฤดูเหมันต์ ก้าวเดินไปตามทางริมถนนใหญ่ พร้อมกับของในมือมากมายที่กำลังจะนำไปที่สตูดิโอของตนเอง
-Hope World-
แกร๊ก!
บานประตูที่คุ้นเคยถูกเปิดออกก่อนที่จะวางของและสัมภาระบนโต๊ะข้างๆ โค้ชถูกทอดวางบนผนักเก้าอี้ ก่อนที่จะเปิดคอมพิวเตอร์บนโต๊ะทำงานขึ้น
ก๊อก.. ก๊อก!
"โฮซอกฮยอง!"
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เจ้าของเสียงเป็นคนเปิดเข้ามาเอง ใบหน้าเรียวสวยหันเอี้ยวไปตามเสียงเรียกก่อนที่จะระบายยิ้มอ่อนออกมาจากปากสวยได้รูป
"อ่าว..จีมิน..มีอะไรรึป่าวอ่ะ"
"ฮยองไปไหนมาหรอครับ"
"ไปซื้อของมาน่ะ..ว่าจะเอากลับไปทำกินที่หอ"
"หู้วววว ซื้อมาเยอะเลย ผมว่าจะกลับหอพอดี ฮยองฝากผมได้นะ"
"ขอบใจมากนะ จีมิน"
"เอ้อ..โฮซอกฮยอง.."
"ฮยองไปไหนมาหรอครับ"
"ไปซื้อของมาน่ะ..ว่าจะเอากลับไปทำกินที่หอ"
"หู้วววว ซื้อมาเยอะเลย ผมว่าจะกลับหอพอดี ฮยองฝากผมได้นะ"
"ขอบใจมากนะ จีมิน"
"เอ้อ..โฮซอกฮยอง.."
มือเล็กป้อมที่กำลังหยิบเอาข้าวของต่างๆใส่มือ เรียกทักให้ โฮซอก ที่กำลังเปิดคอมพิวเตอร์หันมามองด้วยสายตาที่สงสัย
"ยุนกิฮยองน่ะเป็นอะไรไม่รู้ ดูหงุดหงิดแปลกๆ ฮยองช่วยไปดูให้หน่อยสิ"
"หื้ม..? ทำไมไม่ไปดูล่ะ?"
"ผมกลัวอ่ะฮยองงงง ไปดูให้หน่อยนะๆ ใครเข้าไปยุนกิฮยองก็ไล่ออกมาหมดเลย"
"งั้นไว้ทำงานเส็จ ฮยองจะไปดูนะ"
"โอเค อย่าลืมนะฮยอง ผมไปแล้วนะ"
"บายนะ จีมิน"
"หื้ม..? ทำไมไม่ไปดูล่ะ?"
"ผมกลัวอ่ะฮยองงงง ไปดูให้หน่อยนะๆ ใครเข้าไปยุนกิฮยองก็ไล่ออกมาหมดเลย"
"งั้นไว้ทำงานเส็จ ฮยองจะไปดูนะ"
"โอเค อย่าลืมนะฮยอง ผมไปแล้วนะ"
"บายนะ จีมิน"
พูดจบร่างสมส่วนของพัคจีมินก็เดินออกจากสตูดิโอของจองโฮซอกไป
ร่างบางนั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์เป็นเวลาอยู่หลายชั่วโมงก่อนที่สายตาเรียวจะมองผ่านนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนังบอกเวลา 6:08 p.m. แล้ว..
'สักสองทุ่มค่อยกลับดีกว่า..'
คิดได้ดังนั้นก็ลุกออกจากเก้าอี้เพื่อจะไปชงกาแฟมาดื่มก่อนที่จะทำงานต่อ ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นพร้อมกับหิมะที่ร่วงโปรยปรายมาอย่างไม่ขาดสาย ถ้าได้รับเครื่องดื่มอุ่นๆและ 'กอด' จากใครสักคนก็คงจะดีไม่น้อยเลย
สองขาย่างก้าวมาหยุดอยู่หน้าสตูดิโอของใครสักคนที่ร่างบางเองก็คุ้นเคย พร้อมกับแก้วกาแฟอุ่นของตนเอง ก่อนสายตาเรียวเล็กจะมองลอดผ่านเข้าไป เห็นร่างหนานั่งทำงานอยู่อย่างใจจดใจจ่อ
แม้ตอนนี้นี้ใกล้คราภพค่ำเข้ามาทุกที ณ ที่แห่งนี้คงเหลือเพียงแค่เขากับ มิน ยุนกิ เพียงแค่สองคน..
'ไม่กวนดีกว่า..'
คิดได้ดังนั้นแล้วสองขาเรียวก็เดินกลับไปยังสตูดิโอพร้อมแก้วกาแฟก่อนที่จะมีเสียงใครเอ่ยเรียกรั้งเอาไว้..
"โฮซอก..."
เกล็ดเหมันต์น้อยใหญ่ ต่างร่วงโปรยปรายจากนภาสู่พื้นพิภพ วายุเยือกเย็นเข้าพัดผ่านใจกลางเมืองใหญ่ ฉุดรั้งให้ผู้คนต่างหยิบเสื้อกันหนาวออกมาห่มกายหยาบเพื่อเก็บเกี่ยวเอาความอบอุ่นเข้าไว้
7:30 p.m.
เป็นเวลาล่วงเลยมานานแล้วที่ จองโฮซอก นั่งดู มินยุนกิทำงานอย่างไม่สนใจเขาเลย ร่างบางพยายามที่จะช่วงคุยด้วยแต่ก็เปล่าประโยชน์ ร่างหนาไม่มีเสียงตอบรับคำขานให้เขาเลย
"ฮยอง..ฮยองมีอะไรรึป่าว"
"......."
"ฮยอง ถ้าไม่มีอะไรผมไปทำงานต่อนะ"
"เดี๋ยว..."
"......."
"ฮยอง ถ้าไม่มีอะไรผมไปทำงานต่อนะ"
"เดี๋ยว..."
คำแรกที่ออกจากปากหนาได้บอกรั้งร่างบางให้อยู่ ก่อนที่จะหันหน้ามา มือหนาเลื่อนกดเปิดเพลงๆนึงขึ้น
Trivia 轉 : SEESAW
"ฟังเพลงนี้ให้หน่อยสิ โฮซอก"
"อ่า..ได้ครับ"
"อ่า..ได้ครับ"
시작은 뭐 즐거웠었네
(ในตอนเริ่มต้นนั้น ฉันเดาว่ามันคงเป็นความรู้สึกสนุก)
(ในตอนเริ่มต้นนั้น ฉันเดาว่ามันคงเป็นความรู้สึกสนุก)
오르락내리락 그 자체로
(มันมีเพียงแค่การเคลื่อนที่ขึ้นและลงเท่านั้น)
(มันมีเพียงแค่การเคลื่อนที่ขึ้นและลงเท่านั้น)
어느새 서로 지쳐버렸네
(ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว เราทั้งคู่ก็รู้สึกเบื่อหน่ายกันเสียแล้ว)
(ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว เราทั้งคู่ก็รู้สึกเบื่อหน่ายกันเสียแล้ว)
ทำนองเพลงก็ยังคงดำเนินต่อไปตามที่ควรจะเป็นตัดกับร่างหนาที่ผ่อนตัวลงนั่งข้างๆร่างบางโดยที่ร่างบางเองก็สนใจอยู่กับเพลงที่ร่างหนาเปิด
จนมาถึงช่วงนึงของเพลง...
사랑이었고 이게 사랑이란 단어의 자체면
(ในตอนนั้นมันคือความรัก และหากว่านี่คือการนิยามความรัก)
(ในตอนนั้นมันคือความรัก และหากว่านี่คือการนิยามความรัก)
굳이 반복해야 할 필요 있을까
(มันมีเหตุผลที่เราจะเริ่มเล่นมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าไปเรื่อยๆ หรือเปล่า)
(มันมีเหตุผลที่เราจะเริ่มเล่นมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าไปเรื่อยๆ หรือเปล่า)
"โฮซอก.."
"หื้อ-- อื้ออ.."
"หื้อ-- อื้ออ.."
หน้าเรียวหันไปตามเสียงเรียกก่อนที่จะเอ่ยคำขานก็ถูกริมฝีปากหนาเข้าประกบเอาเสียแล้ว
ปากบางไม่ได้ตอบรับสัมผัสจูบที่ร่างหนามอบให้ เพราะกำลังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ยุนกิกดหัวให้เข้ามาแนบชิดมากยิ่งขึ้น โฮซอกก็ตอบรับอย่างว่าง่าย
บรรยากาศทุกอย่างดลใจเหมือนถูกจัดฉากไว้ตั้งแต่แรก เพลงก็ยังคงบรรเลงตามเนื้อร้องอย่างที่ควรจะเป็น ทั้งสองถูกรสจูบหวานดึงดำลงสู่ห้วงเวลาไว้ เหมือนทุกอย่างเคลื่อนที่ช้าลง เหมือนเวลาหยุดให้เหลือเพียงแค่สองเราไว้
ริมฝีปากสัมผัสไม่ได้ล่วงเกินแต่อย่างใด เพียงดูดดึงเอาปากนิ่มรสหวานเข้ามาชิมเล่นอย่างใจเย็น ร่างบางไม่ได้ขัดขืน เพียงปล่อยให้ร่างหนาได้กระทำอยู่อย่างงั้น ผิวสัมผัสทุกครั้งที่ยุนกิดูดดึงนั้น เป็นสัมผัสที่อ่อนโยน ละเอียดอ่อน และอบอุ่น
สุดรสหวานปานจะขาดใจ ทำให้ต้องผละจูบนั้นอย่างช้าๆพร้อมกับสายตาที่ยุนกิส่งผ่านให้โฮซอก เป็นสายตาที่วิงวอนและร้องขอ โฮซอกสบตารู้สึกสับสนเล็กน้อยกับการกระทำและสายตาแบบนั้น..
"ฮยองขอโทษ..โฮซอกกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม"
"ฮะ..ฮยองพูดเรื่องอะไร.."
"ฮยองยอมรับว่าตอนนั้นฮยองดูแลเราไม่ดีพอ.."
"ฮะ..ฮยองพูดเรื่องอะไร.."
"ฮยองยอมรับว่าตอนนั้นฮยองดูแลเราไม่ดีพอ.."
ถ้าเรื่องอะไรที่จองโฮซอกเย็นชาใส่ในตอนนั้น คงเป็นเพราะความรักของโฮซอกมันชั่งน่าเบื่อหน่าย โฮซอกจึงเลือกที่จะเลิกเล่นไม้กระดานหกระหว่างเขากับยุนกิ..
แต่ตอนนี้มินยุนกิกำลังเล่นไม้กระดานหกอยู่ฝ่ายเดียว เพราะความเบื่อหน่ายของโฮซอกกับอะไรเดิมๆที่ยังคงอยู่อย่างงั้น วันแล้ววันเล่า..
โฮซอกกำลังโกหกตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกอะไรจากเมื่อก่อน
โฮซอกรู้สึก จูบที่ได้รับโฮซอกรู้สึกดีกับมัน โฮซอกโหยหาสิ่งนี้จากมินยุนกิมาตลอด ถ้าในตอนนั้นยุนกิสนใจกันมากกว่านี้มีหรอโฮซอกจะเย็นชาใส่
หยาดน้ำใสไหลลงอาบแก้มสวย บ่งบอกถึงความรู้สึกที่อดกลั้นมานาน ไม่สามารถเก็บไว้ได้อีกแล้ว
โฮซอกกำลังพังกำแพงกั้นของตัวเองลงอย่างช้าๆ ผ่านหยาดน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูไม่หยุด วายให้คนตรงหน้ารีบโผกอดและปลอบประโลมไว้ในอ้อมกอดอุ่น มือหนาลูบเช็ดเอาคราบน้ำตาออกอย่างช้าๆที่เปรอะหน้าสวย ที่มองกี่ครั้งก็หลงทุกครั้งที่ได้มอง
"โฮซอก..กลับมาเล่นไม้กระดานหกกับฮยองอีกครั้งได้ไหม?"
"ฮยองขอโทษ..เพราะฮยองสนใจและดูแลโฮซอกไม่ดีพอ แต่ต่อจากนี้ ขอให้โฮซอกให้โอกาสฮยองได้ดูแลเราอีกครั้งได้ไหม?"
ใบหน้าสวยไร้ที่ติเงยมองคนที่ให้อ้อมกอดแก่เขาก่อนที่จะประทับริมฝีปากของกันและกันก่อนจะผละออก สบตาหวานส่งยิ้มอ่อนให้แทนคำตอบของคำถามก่อนหน้า
"ฮยองจะถือว่าเป็นของขวัญวันคริสต์มาสนะ"
"สุขสันต์วันคริสต์มาสครับฮยอง"
"สุขสันต์วันคริสต์มาสครับฮยอง"
'ของขวัญที่ดีที่สุดในทุกๆวันของผม'
จอง โฮซอก
จอง โฮซอก
สิ่งที่ทั้งคู่ให้กันไม่ได้เรียกว่าความรัก
แต่มันคือความผูกพันธ์เล็กๆ ที่ต่อให้หายจากกันไปนานแสนนาน ความผูกพันธ์นี้ ก็จะนำพาความรู้สึก ความทรงจำ กลับมาสู่เรา และไม่มีวันจากเราไป..
แต่มันคือความผูกพันธ์เล็กๆ ที่ต่อให้หายจากกันไปนานแสนนาน ความผูกพันธ์นี้ ก็จะนำพาความรู้สึก ความทรงจำ กลับมาสู่เรา และไม่มีวันจากเราไป..
Writer...♡
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น