"หากแต่เธอขอ ฉันยอมแปดเปื้อน"
โฮซอกย้ายพาตนเองมานั่งยังห้องนอนของยุนกิ มือเรียวสวยกำแน่นพร้อมกับอาการสั่นระริกเพราะความกลัว อาการภายในห้องมันน่าอึดอัดเสียจนเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาตามลำคอขาวและใบหน้า
ร่างหนาในผ้าขนหนูสีขาวสะอาดพันรอบเอวเดินเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆร่างบางก่อนจะหอมฟอดแก้มนิ่มหนึ่งทีแล้วสบตามองกับอีกคนที่สีหน้าไม่ค่อยดีนัก วิตกกังวลจนเห็นได้ชัดเจน
"ยิ้มหน่อยสิครับ ไม่อยากมีอะไรกันแบบไร้อารมณ์หรอกนะ"
ยุนกิค่อยๆประกบจูบร่างบางอย่างอ่อนโยนพลางดูดเม้มริมฝีปากนิ่มชิมเอารสชาติหวานที่เคยลอง ก่อนที่โฮซอกเองจะค่อยๆยกมือทาบลงไปบนอกแกร่งแล้วดูดริมฝีปากตอบกลับมาเช่นกัน
เสื้อผ้าแต่ละชิ้นถูกถอดออกโดยฝีมือคนเป็นพี่อย่างช้าๆเพื่อให้ได้เชยชมเรือนร่างขาวงามดุจหญิงสาวในร่างชาย เนินอกนูนอูมพอที่จะมือเนื้อสัมผัสได้จับคลึงดูดชิมเอายอดอกอย่างหลงใหล สีแดงระเรื่อประดับบนเนินแก้มก่อนจะเม้มปากสวยเข้าหากัน
"อื้อ..อย่าทำรอยนะ.."
มือหยาบบีบคลึงเอาสะโพกกลมอย่างกระชับมือพร้อมกับไล่หอมซอกคอสูดเอากลิ่นกายดั่งแคนดี้รสหวาน หอมละมุนเสียจนอยากจะเก็บไว้ดอมดมคนเดียว
อยากจะกัดฟัดทำรอยให้ช้ำไปทั้งเรือนร่าง หากแต่ต้องอดเอาไว้เพราะเป็นคำร้องขอของอีกฝ่าย ร่างสวยในท่านั่งพับเพียบไปทางเตียงได้แต่เสตามองไปทางอื่น ภายในใจนั้นเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา กลั้นเอาไว้ อย่าร้องไห้นะ
ผ้าขนหนูผืนหนาถูกเปลื้องออกจนไร้สิ่งใดมาปกปิด มือหยาบตบหน้าขาของตนเป็นการเชื้อเชิญ ก่อนร่างเล็กนั้นจะค่อยเขยิบกายหันหลังนั่งลงบนตกด้วยท่าทีเงอะงะ
แท่งเอ็นร้อนเสียดสีถูแผ่นหลังเล็กก่อนจะบีบเจลหล่อลื่นทาลงไปแล้วค่อยสอดใส่อย่างอ่อนโยนเพราะกลัวว่าร่างบางนั้นจะเจ็บอย่างคราวก่อน เมื่อแก่นกายใหญ่เข้าไปจนสุดร่างเล็กก็กระตุกกายเกร็งขึ้นมา พร้อมกับอาการหอบเบาๆ
"เจ็บมั้ย" มือหยาบจับยึดเอาสะโพกกลมไว้ก่อนจะหอมฟอดไปตามแผ่นหลังเล็กแล้วกอดเอวโน้มคล่อมแผ่นกายบางที่สั่นระริก
"อึก..อื้อ" มือเรียวสวยกำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่นเมื่ออีกคนเริ่มขยับเอวสอบสวนเข้าออกอย่างนุ่มนวลพลางลูบไล้เนื้อกายขาวสะอาดไร้ซึ่งรอยฟกช้ำใดๆมาแต่งแต้ม โฮซอกพยายามกลั้นเสียงร้องของตัวเองแต่ยุนกินั้นก็เริ่มกระทำรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
"อ๊าา..พี่ยุน..กิ..อื้อ!"
สะโพกกลมเองก็แอ่นรับแรงกระแทกเพราะความเสียวซ่านที่ทำเอานน้ำตาไหลปริ่มออกมา ร่างกายคนน้องเกร็งสั่นต่อความเสียวจนบีบรัดแท่งเอ็นร้อนทำเอาคนพี่รู้สึกปวดหนึบอยู่ข้างใน
"ซี้ด..โฮซอก อย่าเกร็ง"
"อื้ออ...เจ็บ..อึก"
ยุนกิโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มเป็นการปลอบประโลมโฮซอกให้หายเกร็ง พลางใช้มือหยาบลูบไล้เรียวขาสวยไปไปด้วยก่อนจะกอดให้แผ่นหลังนั้นมาแนบชิดอกแกร่ง
บทเพลงรักบนเตียงขนาดใหญ่กำลังดำเนินต่อ เสียงของเนื้อกายกระทบกันประสานกับเสียงครางอื้ออึงเข้ากันได้ดีอย่างลงตัว จนกระทั่งทั้งนั้นเริ่มใกล้ถึงจุดที่ต้องปลดปล่อน ทำนองห้วงจังหสะก็เริ่มถี่หน่วงและรุนแรงมากขึ้น ไม่นานก็ถึงบทจบของเพลงรักบรรทัดสุดท้าย
