SX-peereious
ไม่นานพวกเขาทั้งสี่คนก็มารวมตัวกันที่หน้าร้านก่อนที่จะเดินเข้าไป พนักงานต้อนรับถามถึงคิวที่จองไว้ล่วงหน้าซึ่งกีนั้นได้จัดการเรียบร้อยแล้ว ที่กีจองไว้เป็นโซนชั้นสองของตัวร้าน หากโซนVIP จะเป็นชั้นสาม ซึ่งเป็นห้องกั้นแบบค่อนข้างส่วนตัว แต่ชั้นสองจะเป็นโต๊ะรวมแบบสี่ถึงเจ็ดที่นั่งแบบชั้นหนึ่งจะเป็นโต๊ะนั่งติดกับเวที
เมื่อพวกเขาเดินมานั่งที่โต๊ะหมายเลข 18 สักพักพนักงานรับออเดอร์ก็เดินขึ้นมาพร้อมกับเมนูอย่างกับร้านอาหารเพียงแต่ที่นี่คือร้านเหล้าเท่านั้นเอง พวกเขาสามารถเลือกเมนูได้โดยที่ไม่ต้องอ่านมัน พนักงานจดออร์เดอร์ลงบนกระดาษ ก่อนที่จะโค้งตัวแล้วค่อยเดินออกไป
หลายคนในร้านมักจะเห็นพวกเขาเข้ามาบ้างเป็นครั้งคราว โดยเฉพาะพนักงานนั้นจะจำหน้าพวกเขาได้เป็นอย่างดี เนื้อผ้าเสื้อเชิ๊ตที่ดูลื่นและใส่สบายแต่ราคาของมันก็ไม่ได้สบายกระเป๋าตังค์สักเท่าไหร่ กางเกงผ้าเนื้อดีที่แนบเเน่นไปกับเนื้อขา
เครื่องประดับหรูหราที่ใส่แล้วดูดี มันเหมาะกับพวกเขาทั้งสี่คนเป็นอย่างมาก และอีกอย่างมันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่พวกเขาจะแต่งตัวคล้ายกัน มันทำให้ดูเป็นผู้ชายในอุดมคติที่ผู้หญิงหลายคนต้องการ
ซึลกี ปกติจะดูนิ่งเรียบและอบอุ่นเข้าหาได้ง่ายแต่ในตอนนี้เขาเหมือนเสี่ยเป๋าตุงที่พร้อมเปย์ผู้หญิงที่เข้าหาไม่ว่าจะหวังอะไรก็ตามแต่
มันจา ลุคที่เห็นได้ง่ายก็คงไม่พ้นความขี้เล่นและปนกวนประสาทพออยู่ในลุคนี้ก็เปรียบได้กับอสรพิษที่ใช้เสน่ห์จากใบหน้าและท่าทีในการล่อเหยื่อให้มาติดกับดัก
บีโฮ เด็กหนุ่มที่อายุน้อยสุดในกลุ่มเพื่อนเสียงที่เป็นเอกลักษณ์รวมถึงหน้าตาด้วยเช่นกันมันทำให้เขาดูพราวและดุดันเมื่อทำหน้านิ่ง ราวกับเสือร้ายที่แฝงกายเพื่อเฝ้ารอตะครุบเหยื่อ
และสุดท้าย ซารัง ก็คงหนีไม่พ้นร่างกายเล็กหน้าทะนุถนอมสัดส่วนที่เห็นได้ชัดเมื่อเคลื่อนไหว ใบหน้าสวยที่ดูจริงจังมันทำให้เขาดึงดูดสายตาได้หลายคู่ เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่นั้นเพิ่มความสวยให้ทวีคูณเพิ่มเข้าไปอีก
จุดสนใจของร้านเหล้าในวันนี้คงหนีไม่พ้นพวกเขาทั้งสี่คนแต่กลับไม่ใช่กับพวกเขา ไม่ว่าใครก็ตามแต่จะพูดถึงในทางไหน ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ต้องใส่ใจ เพียงวันนี้ต้องการความผ่อนคลายเท่านั้น
"มาๆๆชนแก้ว" บีโฮเอ่ยชวน
"ชนเนื่องในอะไรวะ" มันจาถามด้วยความสงสัย
"เนื่องอะไรก็ชั่ง แต่กีเลี้ยง" ซารังพูดเสริมทับ
"อ่ะๆ ชนๆ" กีพูดขึ้นพร้อมกับยกแก้วขึ้นมา
แก้วทั้งสี่ใบยกขึ้นและชนกระทบกันให้เกิดเสียงแต่พอดีก่อนที่แอลกอฮอล์นั้นจะถูกยกดื่ม ปริมาณของมึนเมาภายในแก้วของแต่ละคนไม่ได้ลดลงมากซะเท่าไหร่ เว้นเพียงแต่ซารังที่แก้วเหลือเพียงแต่น้ำแข็ง
"เชี่ยซา ดุสัส"
"ดุไรมึงจา กูแค่อยาก"
แก้วเหล้าที่ว่างเปล่าก็ถูกผสมเพิ่มเติมลงไปโดยฝีมือของเจ้าของแก้วและกระดกแอลกอฮอล์สีสวยลงไปซ้ำอีก ทำให้อีกสามคนที่เหลือแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะซารังไม่ใช่คนที่ดื่มหนักแบบนี้ ปกติจะเป็นมันจาที่ดื่มค่อนข้างหนัก แต่ในทางกลับกันซารังเป็นคนที่ดื่มน้อยที่สุดในกลุ่ม
"ซา เบาได้เบา"
ซึลกีพูดเตือนเพื่อนรักของเขาอย่างใจเย็นก่อนที่จะยกแก้วขึ้นมาดื่มแต่สายตาก็ยังคงมองซารังด้วยความเป็นห่วง เป็นเวลาสักพักใหญ่ๆที่พวกเขานั้นใช้เวลาอยู่ที่แห่งนี้ พูดคุยเรื่องงานและกิจกรรมต่างๆ พร้อมกับฟังดนตรีสดที่เล่นอยู่ด้านล่างไปด้วย
"เห้ยบี นั่นเพื่อนสมัยเรียนป่าววะ"
"ใช่ว่ะจา ลงไปหามันมั้ย"
"เอาดิ เดี๋ยวพวกกูมานะ"
บีโฮที่นั่งฝั่งริมทางเดินตรงข้ามกับมันจาก็ลุกออกไปก่อนที่มันจาเองจะลุกตามไปเช่นกัน เหลือเพียงแค่ซารังกับซึลกีที่ยังนั่งอยู่ โดยตอนนี้ซึลกีไม่ได้มึนเมามากเท่าไหร่ ยังพอรับรู้อะไรได้มาก
แต่ตัดภาพไปที่ซารัง คอและแก้มบนใบหน้าที่เคยขาวเนียนกลับเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะฤทธิ์เหล้า ตาที่เริ่มสะลึมสะสือเหม่อมองออกไปยังด้านล่างของตัวร้าน ร่างกายบางที่นั่งพิงพนักเก้าอี้อย่างหละหลวม โดยที่มือข้างซ้ายยังจะจับปากแก้วไว้อยู่ ขาเรียวสวยนั่งไขว่ห้างอย่างที่เขาถนัด
"ซารัง"
"...."
ไม่มีการตอบรับใดๆนอกจากสายตาที่เปลี่ยนมามองยังผู้ที่เรียกตนเอง ก่อนที่กระดกแอลกอฮอล์ในมือจนหมดแก้วไปอีกครั้งและวางมันลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ยังคงใช้มือเท้าคางไว้แล้วมองออกไปด้านนอก
"เป็นอะไร"
"เปล่า"
"ปกติมึงไม่เป็นแบบนี้"
"ปกติกูก็เป็นแบบนี้"
"เห้อ มึงเป็นอะไร"
"เปล่าไง"
"....."
บทสนทนาที่ถูกถามด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นเพื่อนรักสมัยมัธยมปลายของเขามาเป็นแบบนี้ กลับถูกตอบกลับมาเหมือนกับว่าไม่อยากให้เขานั้นรู้ถึงคำตอบและความเป็นจริง ราวกับว่าเขากำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่
"กูไปเข้าห้องน้ำนะ"
พูดจบซึลกีก็ดื่มที่เหลือในแก้วของตัวเองจนหมดก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินลงไปยังห้องน้ำชั้นหนึ่งที่อยู่ด้านหลังของตัวร้านเหล้า
เพลงที่บรรเลงอยู่ภายในร้านเป็นเพลงที่ไม่ถึงกับเศร้าและไม่ถึงกับสุข มันคือเพลงอะไรนะ? ในหัวของซารังกำลังคิดถึงใครบางคนอยู่ซึ่งไม่รู้ว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง เขาจะรับรู้ถึงคำขอโทษนั้นมั้ยนะ และ..เขากำลังคิดเหมือนซารังรึเปล่า
ติ๊ง!
เสียงข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้น แต่ก็เรียกร้องความสนใจจากซารังที่นั่งอยู่ภายในโต๊ะไม่ได้ก่อนที่จะดังขึ้นอีกหลายครั้ง แต่ซารังก็เลือกที่จะไม่ตอบ กลับชงเหล้าใส่แก้วตัวเองเพิ่ม เมื่อมือเรียวกำลังจะเทโซดาใส่ก็หมด จึงทำให้เขานั้นต้องลุกขึ้นแล้วเดินไปยังเคาน์เตอร์ของชั้นสองเพื่อขอเพิ่มโซดา
ร่างกายที่หนักอึ้งราวกับถูกสิ่งของที่มีน้ำหนักมากๆทับตัวเขาอยู่ สมองสั่งภาพที่เห็นให้ทางเดินนั้นบิดเบี้ยว อาการปวดหัวจนอยากจะล้มฟุบลงไปนอนกับพื้นแต่ก็ฝืนตัวเองให้เดินไปข้างหน้าก่อนที่จะมีใครสักคนมาช่วยพยุงเขาเอาไว้
"คนสวย ไหวรึเปล่าครับ"
ใครสักคนที่เสียงคุ้นหูเอามากๆ มาจับเเขนร่างบางก่อนที่จะโอบเอวบางนั้นไว้ ใบหน้าสวยที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์เหล้าทำพิษซบลงบนไหล่กว้าง ชายร่างใหญ่จึงพาเขาเดินไปข้างหน้าหรือที่ไหนสักแห่งซึ่งไม่รู้ว่าจะพาไปไหน แต่ก็ทำได้เพียงเดินตามไป เพราะร่างกายเขาตอนนี้มันไร้เรี่ยวแรงและปวดหัวเอามากๆ
ชายร่างหนาพาซารังเดินออกจากตัวร้านมายังลานจอดรถ ก่อนที่เขานั้นจะหยิบกุญแจรถออกมาร่างบางก็กลับกอดเอวเขาเอาไว้แน่น พร้อมกับซุกหน้าลงไปบนอกหนา
"นี่ ปล่อยก่อน"
"ไม่.."
"ปล่อยก่อนแปปนึงครับ"
"ใคร"
"หื้อ?"
"ถามว่าใครไง"
"ไม่บอก"
"งั้นก็ไม่ปล่อย"
ร่างเล็กที่ดูซึมเศร้ากับเปลี่ยนอาการราวกับคนละคนในตอนแรกที่พาเดินออกมา ไม่เชิงว่าจะงอแงแต่ก็นะ มาทำตัวน่ารักใส่คนแปลกหน้าแบบนี้ไม่กลัวเขาลักพาตัวไปรึไงกัน
"พี่อินใช่มั้ย"
"...."
"ถึงผมจะเมาแต่ก็จำเสียงพี่ได้นะ รวมถึงกลิ่นน้ำหอม"
"หรอ"
"อื้อ"
"สรุปเมาหรือไม่เมา"
"ไม่มาววววววว~ งื้อๆนี่งายยไม่มาวๆๆ"
ชัดเลย ไม่เมาก็ไม่เมาครับน้องซารัง
ใช้เวลาอยู่สักพักกว่าจะพาอีกคนเข้าไปยังในตัวรถได้ ก่อนที่ตัวของอินซาเองนั้นก็จะเข้าไปในรถเช่นกัน แต่ก็ยังคงไม่เคลื่อนที่ไปไหนเพราะร่างหนาเองต้องการที่จะอยู่กับซารังเพียงแค่สองคนเท่านั้นภายในรถ
หลังจากที่ซารังทำท่าทีงอแงใส่อินซาอยู่สักพักก็เงียบไปเพราะเขานั้นไม่ได้ปลอบหรือทำอะไรนอกจากนั่งอยู่เฉยๆ เป็นเวลาสักพักที่ทั้งสองคนไม่ได้เอ่ยปากหรือพูดอะไรออกมา จนกระทั่งฝ่ามือหนายื่นมาจับมือเรียวที่วางอยู่บนตัก พร้อมกับสายตาที่สบกันอย่างตั้งใจ
ใบหน้าของร่างหนาที่เคลื่อนเข้าหาเรื่อยๆจนปลายจมูกทั้งสองนั้นสัมผัสกันก่อนที่ร่างหนาจะเอียงปรับองศาให้รูปปากประกบกันอย่างพอดี ร่างบางที่ไม่ทันตั้งตัวก็กลั้นหายใจนิ่งจนตัวเกร็ง มือหยาบช้อนกรอบหน้า หัวแม่ไกล่เกลี่ยลูบแก้มนิ่มเพื่อให้อีกคนรู้สึกผ่อนคลาย
จูบรสแอลกอฮอล์ขมขื่นจากซารังส่งผ่านน้ำลายเข้าสู่ปากของอินซาเองนั้น มันเป็นจูบที่นุ่มลึกและอ่อนโยนขัดแต่กลิ่นเหล้าที่คละคลุ้ง มันไม่ใช่ปัญหาอะไรเลยหากแต่ใจเขานั้นต้องการ
ก่อนที่จะผละออกจากกันอย่างช้าๆ สายตาคมไล่ดูใบหน้าเนียนสวยอย่างหลงใหล ยามนิ้วมือเกลี่ยแก้มนิ่ม สายตาหวานหยดย้อยที่มองมา ช่างสวย สวยมากๆ ทำเอาใจร่างหนากระตุกถี่รัวจนไม่เป็นจังหวะ เสื้อเชิ๊ตเนื้อดีสีดำมันช่างเข้ากับตัวร่างบางเป็นอย่างมาก
คมสันจมูกหอมเข้าที่ซอกคอขาวระหงอย่างใจเย็น สูดกลิ่นที่โหยหามาโดยตลอดเข้าสู่ปอดอย่างเต็มอิ่ม ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะดูดแล้วขบเม้มทำรอยเอาไว้จนห้อเลือด ร่างบางเองไม่ได้ขัดขืนอะไร เพราะยินยอมให้ทำตามที่ใจอีกคนต้องการ
"อึก..พาผมไปส่งที่บ้านที"
"บ้าน?"
"อื้อ บ้านเก่า..ที่ที่เราจูบกันครั้งแรก.."
"...."
"ผม..อยากจูบกับพี่ที่นั่นอีก.."
.
.
.
.
